Van carnaval naar innerlijke rust ✨

Dit weekend, voor velen een feestweekend. Een paar jaar geleden stond ik nog elke avond tussen de carnavalsvierders, helemaal opgaand in de gezelligheid, de feestmuziek, het samenzijn. Het voelde als ultiem genieten. Lachen, dansen, meezingen tot in de vroege uurtjes. Maar nu, na veel innerlijke groei, voel ik pas echt het verschil tussen extern geluk en diepe innerlijke rust.

Carnaval – of welke feestjes dan ook – gaf me toen een goed gevoel. Het voelde als leven in het moment. Maar tegelijkertijd was het ook afleiding. Even niet hoeven voelen, even weg bij alles wat er onder de oppervlakte speelde (wist ik toen natuurlijk niet). Ik voelde me gelukkig, maar nu weet ik dat dat geluk tijdelijk en afhankelijk was van de prikkels om me heen.

Langzaam veranderde dat. Niet omdat ik mezelf iets verbood, maar omdat ik steeds dichter bij mijn echte ik kwam. Waar ik vroeger veel op zoek was naar afleiding en prikkels van buitenaf, merk ik nu dat ik zoveel rust in mezelf heb gevonden. Ik mis het niet. Niet omdat het niet leuk was, maar omdat ik iets heb gevonden dat veel dieper gaat. Ik hoef geen externe prikkels meer om me gelukkig te voelen – dat gevoel komt nu van binnenuit. Ik geniet nu zo enorm van die rust. Van die kalmte in m’n lichaam.

Dat betekent niet dat ik nooit meer geniet van een avondje uit, meegaan in het moment, of heerlijk een keer naar een festival ga of wel een keer mee ga carnavallen. Maar het voelt compleet anders. Als ik ga, dan is dat heel sporadisch, en vanuit een heel bewust gevoel. En ook zonder alcohol. Niet dat ik zeg dat ik nooit meer zal drinken, maar ik merk hoe fijn het is om helder te blijven en dichtbij mezelf te staan. In plaats van een heel carnavalsweekend, een heel dorpsfeestweekend en allerlei feestjes die tussendoor voorbij komen, voel ik nu heel bewust en zit er mij veel meer waarde in nuchter en puur zijn (zal voor vele feestvierders voelen dat dit is wat écht goed voelt en gelukkig maakt, want dat had ik toen ook, 100%. Ik leefde op al die sociale momenten en dat voelde toen écht goed. Alleen nu na een hele mooie reis naar binnen toe, sta ik er heel anders in, heel dicht bij mijn kern) Voor degene die ook zo’n mooie reis naar binnen hebben mogen maken, zullen mijn woorden nu vast voelen en herkennen.

Er verandert daardoor ook héél veel in vriendschappen en sociale contacten, kan ik je zeggen. En dat is weer een heel losstaand proces. Maar dan ook echt een proces. Je merkt pas hoe sterk bepaalde dynamieken waren, hoeveel er draaide om die sociale gezelligheid en gezamenlijke gewoontes. Wanneer je daarin verandert, verandert automatisch je omgeving mee – en dat kan best confronterend zijn.

Kon trouwens bij de switch van niet meer feesten ook echt wel de gedachte hebben: gaat het wel goed met me? Ben ik niet depressief ofzo? Het voelt namelijk zo anders als je niet meer meegaat in die constante stroom van externe prikkels en alsof je jezelf aan het verwijderen bent van iets wat altijd was, dus een soort losalten en afscheid nemen. Maar inmiddels weet ik dat deze rust die ik nu voel, het teken is dat ik dichter bij mezelf sta dan ooit. En dat is misschien wel het mooiste gevoel dat er is.

Wat me opvalt, is dat ik dit bij zoveel vrouwen zie. Het hoeft niet eens om carnaval te gaan. Maar dat gevoel van extern geluk najagen, van altijd iets te willen doen, iets te beleven, om maar niet stil te hoeven staan bij wat er écht speelt. Soms voelen ze zich buiten de feestjes en sociale uitjes om onrustig en/of bepaalde eenzame gevoelens. Je mist dan letterlijk de echte diepe verbinding, met jezelf maar ook met je sociale contacten met wie je dus bent. We hebben diepe verbondenheid nodig en kwetsbaarheid. Maar vaak durven ze dat gevoel ook niet eens toe te laten, waardoor ze blijven zoeken naar afleiding. Want zolang je bezig bent, hoef je niet stil te staan. Maar wat als je dat wél doet?

Het was best gek om te ervaren hoe ik beetje bij beetje veranderde. Hoe mijn behoefte aan externe afleiding verdween en ik steeds meer rust vond in mezelf. Geen snelle highs meer van een avondje plezier, maar een diep gevoel van tevredenheid dat blijft. Het mooie is: ik hoefde mezelf niks te verbieden. Het gebeurde gewoon, doordat ik leerde luisteren naar mijn lichaam en mijn echte behoeftes. Én de angst om te verliezen opzij zette. Het verliezen van mijn leventje wat ik tot nu toe had opgebouwd.

Misschien herken je dit ook wel? Dat je merkt dat je groeit, dat je verandert, dat wat je vroeger zo belangrijk vond, nu niet meer past bij wie je bent geworden. En dat dat helemaal oké is.

Voel je herkenning en wil je ook dichter bij jezelf komen te staan, wil je leren hoe je zelf de stap kunt zetten naar meer innerlijke rust? Doe mee, samen met nog veel meer vrouwen, met het programma Gut & Brain Aligned. Verbind je buik, brein en hart weer met elkaar als nooit tevoren! Verbind je weer met je intuïtie, het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven!

Liefs, Jolanda